Hoe soulzanger D’Angelo bijna ten onder ging aan gillende, hitsige vrouwen

In het voorjaar van het jaar 2000 begeleidde het botergeile soulnummer ‘Untitled’ de komst van Voodoo, het ronduit briljante tweede album van de Amerikaanse r&b-vernieuwer D’Angelo. De muziek knipoogde er ongegeneerd naar Prince en Marvin Gaye. De grooves van Questlove, de ­drummer van The Roots, accentueerden de ­bronstige feeling van ‘Untitled’. “I’d love to make you wet”, croont D’Angelo, “in between your thighs cause / I love when it comes inside you / I get so ­excited when I’m around you”. Aan dubbelzinnig­heden had de zanger een broertje dood.

Maar ‘Untitled’ is toch vooral het verhaal van zijn videoclip. In die clip glijdt de camera begeerlijk rond het strak afgetrainde lijf van D’Angelo: van cornrows naar volle lippen over stalen borstkas en via met zweet bezaaide navel tot bij perfecte ­heupen en zo langs een indrukwekkende rug opnieuw tot bij het gezicht van de zanger.

In ­werkelijkheid was het niet de camera die bewoog maar D’Angelo zélf, op een traag ­tollende draaitafel. “De video moest integriteit ­uitstralen”, zei Paul Hunter, de regisseur van de clip, erover. “D’Angelo moest zijn ziel aan de wereld laten zien. Ik gaf hem de raad: denk aan wanneer je in een kerkkoor zingt. Doe het vanuit je onderbuik.”

De onderbuik was inderdaad datgene waarop vrouwelijke fans van over heel de wereld vanaf dan focusten, zij het in een heel andere zin. De clip bombardeerde D’Angelo in één klap tot sekssymbool, tot zijn eigen wanhoop. Tijdens concerten schreeuwden dolle vrouwen onophoudelijk dat hij zijn kleren moest uittrekken. Ze gooiden geld op het podium zoals naar een stripper. D’Angelo – in wezen een verlegen jongen – voelde zich de helft van de tijd een Chippendale.

“Het veranderde de aard van ons intieme ­project”, aldus Questlove in zijn boek Mo’ Meta Blues. “Al die schreeuwende meisjes die backstage wilden komen, leidden ons meer en meer af van de liefde voor muziek.”

Ironisch genoeg was het de tourmanager van The Roots, ene Tina Farris, die verantwoordelijk was voor de golf aan bronstige reacties van de vrouwelijke fans. “Ik riep als allereerste ‘take it off!’ toen D’Angelo speelde in The House of Blues in Los Angeles. Tja, het spijt me, maar je bent een r&b-ster en je staat me daar op te geilen met je sexy moves en je mooie stem. Ik was een jong meisje dat tussen een hoop andere kirrende meisjes stond die veel geld voor hun ticket hadden betaald. Wij ­wilden waar voor ons geld. Waarom zou ik me ­verontschuldigen?”

Het gevolg? D’Angelo kreeg een knoert van een ­identiteitscrisis en trok zich terug uit de muziekbusiness. De ­neerwaartse spiraal die volgde, was allesbehalve fraai. In 2005 werd hij gearresteerd voor ­marihuana- en cocaïnebezit. Wat later reed hij dronken zijn auto in de prak. Hij at ­ongezond, verdikte enorm en stelde de release van de opvolger van Voodoo zo vaak uit dat niemand er nog in geloofde.

Die derde plaat, Black Messiah, verscheen in 2014 en bood uiteindelijk eerherstel.

Thank you Jesus, zeggen we dan.