SOUNDCHECK. Agnes Obel schuwt het wantrouwen niet op haar vierde plaat ‘Myopia'

Zeggen dat Agnes Obel van haar persoonlijke bubbel houdt, is een understatement. De Deense werkte moederziel alleen aan haar vierde melancholische popplaat ‘Myopia' en tastte terwijl de grenzen van vertrouwen en zelfkennis af.
door
silke.vandenbroeck
Leestijd 4 min.

Hoi Agnes, de titel van je nieuwe album ‘Myopia' deed niet meteen een belletje rinkelen bij mij. Wat betekent het?

Agnes Obel: «Het woord ‘myopia' (myopie in het Nederlands, nvdr.) heeft natuurlijk in eerste instantie een letterlijke betekenis: bijziendheid. Wanneer je je bril niet draagt, kan je alleen van dichtbij de details perfect zien. Dat vond ik een heel fijne ervaring, maar door mijn laserbehandeling ben ik die ‘gave' kwijtgeraakt. (lacht) Met mijn werk probeer ik in mijn eigen myopie te blijven: ik focus enkel op mezelf en de muziek en op niemand anders, waardoor alles intenser aanvoelt. In die zin beschouw ik myopie als een gemoedstoestand.»

Het album gaat over vertrouwen en twijfels. Waarom koos je voor deze thema's?

«Mijn vorige plaat, ‘Citizens Of Glass', gaat over hoe technologie ons perspectief en de manier waarop we onszelf zien voortdurend verandert. Ons perspectief is bijvoorbeeld helemaal scheefgetrokken door de verschillende mediaplatformen die we gebruiken. Iedereen die er gebruik van maakt, weet dat ze een invloed op je hebben. Terwijl ik daarover aan het schrijven was, besefte ik dat het niet enkel de technologie is die een impact op ons heeft, ook onze hersenen bepalen wat belangrijk is.»

«Als je beseft dat alles een voorstelling is van wat je brein maakt en beslist, vraag je je toch al snel af waarom je bepaalde dingen doet. Stel, je bent verliefd op iemand. Hou je dan echt van die persoon of zijn het maar gewoon de hormonen? Of je ontdekt een nieuw liedje dat leuk klinkt. Vind je dat dan écht tof of zegt de cultuur waarin je leeft dat dit nummer ‘de shit' is? Dit soort vragen leverden genoeg stof op voor ‘Myopia'.»

«Maar ook op muzikaal vlak stelde ik mij vragen, zoals: ‘Wat is mijn échte stem eigenlijk?' We passen altijd onze stem aan als we tegen iemand praten, of het nu een kind is, een autoritaire persoon of een ouder. Daarom experimenteerde ik in mijn nieuwe nummers ook met verschillende pitches voor mijn stem.»

Mijn stem klinkt voor mij ook anders dan voor jou.

«Ja! Oh my God, dit is zo beangstigend! (lacht) Maar ik vind dat als je iets wil creëren, je mee moet gaan in dit denkspelletje, zij het voorzichtig. Anders slokt het je helemaal op.»

Je hebt voor ‘Myopia' helemaal in je eentje gewerkt, van de lyrics en opnames tot het mixingproces. Dat is behoorlijk indrukwekkend, maar schuilen daar ook geen vertrouwensproblemen achter?

«Ik vrees dat je een beetje gelijk hebt. (lacht) Vaak liepen mijn samenwerkingen uit op een enorme teleurstelling. Toen ik pas muziek begon te maken was ik de underdog en werd mijn stem niet gehoord, ook al namen we de muziek op in mijn eigen studio. Ik was 17 jaar en er werd mij verteld dat ik niks mocht aanraken, echt een verlammende ervaring. Het eindresultaat was uiteraard niet wat ik in gedachten had, dus vanaf dat moment besloot ik om nooit nog met anderen samen te werken.»

«Ik heb ook een tijdje in een band gespeeld en dat was wél fantastisch. We waren als het ware een kleine familie en muziek de wereld insturen is dan veel makkelijker. Je kan je namelijk verstoppen achter de anderen en als er kritiek komt, kan je die samen overstijgen.»

Mis je dat wel eens?

«Ja, absoluut. Ik probeer nu dingen te delen met mijn partner Alex (Brüel Flagstad, nvdr.), hij is verantwoordelijk voor de visuals van ‘Myopia', en mijn liveband. Zij zijn er natuurlijk niet wanneer ik in mijn bubbel mijn muziek aan het maken ben. Maar als we samen op het podium staan, heb ik wél het gevoel dat we samen iets aan het creëren zijn. Ik zou het zonder hen niet kunnen.»

Het nummer ‘Broken Sleep' gaat over insomnia. Heb je daar zelf last van?

«Helaas wel, ja. Ik weet ondertussen al dat wanneer ik een nieuwe plaat uitbreng en me moet voorbereiden op de interviews, ik er meer last van heb. (lacht) Zelfs een nummer erover schrijven heeft dus niet geholpen. Maar vannacht heb ik gelukkig als een roosje geslapen.»

«Als ik de slaap niet kan vatten, doe ik mijn badjas aan en ga ik even op mijn balkon staan. Het klinkt misschien wat raar, maar je moet het eigenlijk zo koud mogelijk krijgen. Wanneer je dan terug in bed gaat liggen, zorgt de warmte ervoor dat je in slaap zal vallen. Het werkt spijtig genoeg niet altijd. (lacht)»

Je eerste album kwam uit in 2010 en ondertussen zijn we tien jaar verder. Hoe kijk je terug op die beginperiode?

«De dag dat de plaat werd uitgebracht, was ik in Liverpool voor een optreden. Ik ben meteen naar een platenwinkel gelopen en daar vond ik mijn album, achter het bordje ‘Oasis'. Dat was zo onwezenlijk!»

«Tijdens die eerste tournee leerde ik An Pierlé kennen en ik zal nooit vergeten wat ze toen tegen mij zei: ‘Je moet hier echt van genieten. Het is je eerste plaat en nooit zal iets nog hetzelfde gevoel opwekken'. En ze had gelijk, die emotie heb ik nooit meer ervaren.»

Silke Vandenbroeck

‘Myopia' verschijnt vrijdag. Agnes Obel speelt op 4 juli op Rock Werchter in KluB C.