Syrische kinderen vriezen dood terwijl het bommen regent: “Het kan niemand wat schelen”

Zo is er het tragische verhaal van de familie Leila. Negen jaar geleden sloot vader Ahmad Yassin zich aan bij het vreedzame protest tegen het autoritaire regime van de Syrische leider Bashar al-Assad. Toen de oorlog uitbrak en de regeringstroepen Oost-Ghouta innamen – de voorstad van Damascus waar het gezin woonde – vluchtten ze naar Idlib, het laatste bolwerk van het verzet. Ze kwamen uiteindelijk terecht in een half afgewerkt betonnen huisje, waar ze deze winter drie weken leefden bij temperaturen die ’s nachts niet boven het vriespunt uitkwamen.

Het was na een van die nachten dat hun 18 maanden oude baby Leila plots niet meer bewoog. Haar vader haastte zich nog met haar naar het ziekenhuis – te voet, want er was nergens een wagen te vinden – maar het was al te laat. Leila bleek doodgevroren te zijn. Het meisje was daarmee één van negen kinderen die er in de afgelopen weken omkwamen door blootstelling aan de elementen.


“Ik droom ervan om warm te hebben”, aldus haar vader aan de telefoon bij The New York Times. “Ik wil gewoon dat mijn kinderen het warm hebben. Ik wil hen niet kwijtraken door de kou. Ik wil alleen maar een huis met ramen, dat de kou en de wind kan buiten houden. Heel wat mensen hier sterven. En het kan niemand wat schelen”, zucht de man.

Dat de levensomstandigheden in de vluchtelingenkampen schrijnend zijn, melden ook veel hulporganisaties. Vooral in en rond Idlib, waar 875.000 mensen ontheemd leven. Volgens Artsen Zonder Grenzen zouden ze het moeten doen “zonder degelijk onderdak, verwarming of zorg”, tijdens een hele koude winter en met mortiervuur dat steeds dichterbij komt.

Wie ‘geluk’ heeft, vindt beschutting in verlaten gebouwen, waarvan er vele niet eens ramen hebben. Anderen slapen in tenten, onder samengenaaide plastic zeilen, in een hut van takken of gewoon in de openlucht. Als het regent, loopt alles meteen onderwater.

Wie het zich kan permitteren, koopt benzine voor een verwarmingstoestel. Alternatief is kinderen in plastic wikkelen en zakken vullen met warm water om hun bedjes te verwarmen. Als er geen hout meer is om vuur te maken, verbranden ze kleren en schoenen. Wat ze maar kunnen vinden.

Maar ook dat is niet zonder risico. Een gezin dat eerder deze maand een vuurtje tegen de kou maakte in zijn tent in een van de kampen, veroorzaakte een brand die hun geïmproviseerde onderkomen verwoestte en twee van hun kinderen het leven kostte.

Ook het gezin van Mustafa Hamadi betaalde een hoge prijs voor een beetje warmte. Toen de temperaturen op de avond van 11 februari opnieuw onder nul gingen, schoof hij een gasverwarmer in de nylon tent waar hij samen met zijn vrouw Amoun, zijn dochter Huda (12) en zijn kleindochter Hoor (3) verbleef. De volgende ochtend werden ze dood teruggevonden. Gestorven door CO-vergiftiging. Zijn broer Nizar vertelde aan nieuwszender Al Jazeera dat het die nacht zeker negen graden onder nul vroor. “Mijn broer wist wel dat het niet verstandig was om een gasverwarming in een kleine, slecht geventileerde ruimte te zetten. Maar welke keuze had hij?”

De vluchtelingen hopen op internationale hulpverleners, die alles doen wat ze kunnen, maar het oorlogsgeweld maakt dat die het moeilijk hebben om hen te bereiken. Daarbovenop zijn hulpgoederen op sommige plaatsen erg schaars.

Filippo Grandi, de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties noemde het “de grootste humanitaire- en vluchtelingencrisis van onze tijd”. In totaal sloegen al 13 miljoen mensen op de vlucht door het conflict in Syrië. Een van de grootste exodussen in de recente geschiedenis.

BEKIJK OOK: