Miriam Beck, erkend bemiddelaar in familiale zaken, dochter van Omer en Hilde (die overleden is). [naar artikel]
Miriam Beck, erkend bemiddelaar in familiale zaken, dochter van Omer en Hilde (die overleden is). [naar artikel]
“Een drama. Ik moet hier nu weg na 12 jaar en verlies mijn hele sociale omgang.” Aan het woord is Marcel Doms (90), bewoner van rusthuis Anemoon in Strombeek dat failliet is verklaard. De zaakvoerders blijven weg en laten alleen ellende achter. Vorige week nog haalde het rusthuis de krant omdat het op de zwarte lijst van Zorginspectie Vlaanderen gezet werd. [naar artikel]
In dienstencentrum De Fontein in Borgerhout bezweken vorig weekend vier leden van het vaste kaartersclubje enkele uren na elkaar. Alleen Marie-José is er nog: ‘Ik zit hier nu gans alleen, al mijn vrienden zijn dood. Ik ben zo bang dat ik geen honger meer heb.’ [naar artikel]
“Is mijn vader wel mijn echte vader?” Al heel zijn leven zat Jasper (*) met die twijfel. Een DNA-test bracht na 35 jaar de waarheid: zijn biologische vader bleek een spermadonor. Zonder dat zijn moeder het wist, zou de arts haar met “vreemd” zaad hebben bevrucht. Als eerste donorkind ooit in ons land sleept Jasper de arts voor de rechter. [naar artikel]
In het leven van Lieven Boeve is er een ‘voor’ en een ‘na’. Hij was zeven toen hij z’n vader verloor en beschrijft dat als een toevalligheid die achteraf veel bepaalde. “Ik vraag me wel eens af: stel dat mijn vader niet gestorven was. Hoe zou mijn leven er dan hebben uitgezien?” [naar artikel]
“Ze zijn me hier net door de gangen van het rusthuis aan het duwen, in mijn rolwagen. We zijn op weg naar de refter”, zegt Jo Leemans (90) wanneer we haar bellen. Ze is negentig maar haar stem verraadt dat niet. Haar antwoorden evenmin. Helder van geluid en van geest. [naar artikel]
Ook na de feestdagen flikkeren neonlichten er dag en nacht. Maar wat gebeurt er achter de afgeplakte ramen van de baancasino’s? “Dobbelen is gezellig. En niemand merkt hier dat je alleen bent.” [naar artikel]
“Mijn vader zou hier zeker ook aan hebben meegewerkt”. Ondanks de vele kritiek heeft Tom Dehaene – zoon van – helemaal geen probleem met het AI-filmpje dat CD&V voor een precampagne van wijlen premier Jean-Luc Dehaene heeft gemaakt. [naar artikel]
Michele Cicora (72) is op zoek naar zijn vader. Al zijn hele leven lang. Ons land heeft Francesco Cicora in de mijn van Marcinelle laten stikken. ‘Mijn vader is voor twee zakken kolen verkocht.’ [naar artikel]
Michael Wittstock, de vader van prinses Charlène (43), heeft zich uitgesproken over de gezondheid van zijn dochter. De echtgenote van prins Albert liet zich onlangs opnemen in een kliniek wegens “oververmoeidheid”. “Ze komt hier alleen maar sterker uit”, klinkt het bij haar vader. [naar artikel]
De eerste studenten hebben hun intrek genomen in een woonzorgcentrum in Antwerpen, een pilootproject van de Karel de Grote Hogeschool en het Zorgbedrijf Antwerpen. “Als ik vertel dat ik hier op kot zit, geloven veel mensen het niet of verklaren ze me voor gek. Tot ze zien hoe goed ik hier wel woon.” [naar artikel]
"Onze vader had met niemand ruzie. Die twee kenden elkaar van haar noch pluim." De zonen van de 75-jarige André De Smet kunnen maar niet vatten waarom een medebewoner van het rusthuis hun vader verstikt heeft in z'n slaap. De hoogbejaarde dader is met zijn 99 jaar de oudste moordenaar die ons land ooit heeft gekend. [naar artikel]
Doorgaans is een verblijf in een rusthuis de laatste halte in een mensenleven, die niet meer dan enkele jaren duurt. Voor Germaine Lambrechts (81) is dat wel even anders. De vrouw, die doofstom is, woont al vijftig jaar in woonzorgcentrum Hoevezavel in Lommel. Germaine kon na de dood van haar ouders nergens terecht en belandde in het rusthuis. Vandaag woont ze er nog altijd. “Het was niet altijd gemakkelijk om tussen alleen maar oudere mensen te leven, maar toch ben ik hier altijd heel gelukkig geweest”, zegt ze. [naar artikel]
Niemand die zo blij is dat het AfricaMuseum weer opengaat als zaalwachter Danielle Moulin (61). Niemand ook die de zalen er zo door en door kent. Enfin, kende, want na dertig jaar trouw op post moet ze nu opnieuw haar weg zoeken. “Het doet raar dat alles anders is, want het is hier mijn tweede thuis. Maar ik ben content dat ik het zo vlak voor mijn pensioen nog mag meemaken. Dat er weer ambiance is in het museum.” [naar artikel]
Terwijl Kelly en Kenji een gepersonaliseerde masker maken in Venetië, worden Sam en Shania van kop tot teen omgetoverd tot Giacomo Casanova en Marie Antoinette. Vader en dochter kunnen alvast lachen om het resultaat. “Zie mij hier nu staan op mijn hakken.” [naar artikel]
Zondag startte Michel Bitters uit Neerpelt zijn 50ste seizoen als foorkramer. “De start was in 1973 op het kerkplein in Lanklaar”, weet Michel. “Vandaag sta ik opnieuw op het kerkplein in Lanklaar. Helaas sta ik hier samen met een frituur helemaal alleen, maar ik hou er aan om traditie voort te zetten. Lanklaar staat op mijn programma, of ik hier nu alleen sta of met meerdere vrienden foorkramers. Zondag kreeg ik mijn schietkraam met moeite open door een hydraulische systeemfout. Met een uur vertraging kon ik zondag toch openen. Stel je voor: één kermisattractie en die is dicht wegens een technisch defect.” [naar artikel]
Hoera voor Jos Hermans! De eerste Vlaming die een vaccin kreeg! Maar tegelijk klonk her en der: waarom Jos Hermans? Een rusthuisbewoner van 96 jaar? Of zoals op sociale media hier en daar een Belg vond: 'Binnen twee maanden kan hij dood zijn.' Het rusthuis wordt hier weleens gezien als het voorgeborchte van het hiernamaals, weet u wel. Je geraakt er alleen buiten met de voeten eerst. [naar artikel]
“Ik ben een gazettenman. Ik lees elke morgen de krant bij mijn ontbijt en soms zelfs nog eerder, in bed op een tablet of smartphone. Het stoort mij elke dag harder dat ik hier in Tokio geen krant heb. Het Belang van Limburg ligt hier niet in de kiosk en als ik om half acht ontbijt, is in Hasselt de laatste eindredacteur nog aan het afsluiten. Door het tijdsverschil van zeven uur komt de digitale versie van mijn dagblad pas tegen de middag online, maar dan ben ik druk in de weer. Ik mis mijn krant en ik krijg mijn eigen artikels pas met een dag vertraging te zien.” [naar artikel]
“Ik mis mijn familie, mijn vrienden, mijn stad, mijn… alles. Het is niet gemakkelijk om te leven als een immigrant. Ik kan hier niet leven op de manier zoals ik het altijd gewoon ben geweest. Het leven is hier eenzaam en we vervelen ons vaak. Gelukkig is mijn vriendin hier, anders weet ik niet of ik het zou volhouden...” Opgetekend eind maart, uit de mond van Ivo Rodrigues. Een van de publiekslievelingen op de Bosuil twijfelde toen hardop: luisteren naar zijn heimwee en terugkeren naar Portugal, of toch bijtekenen en zijn - geslaagde - avontuur bij Antwerp verderzetten? Hij koos voor de professionele uitdaging. [naar artikel]
Wat houdt ons bezig? Evi Hanssen, 43, mama van twee jongens en het lief van Kurt, heeft er een zesde zintuig voor. Wat ze zelf voelt, deelt ze hier graag. [naar artikel]
Ze werden gedumpt in het bos, afgestaan omdat de kinderen ze beu waren of omdat de dierenartskosten te hoog opliepen: zo’n 150 caviaatjes en konijnen in alle maten, kleuren en soorten krijgen in rusthuis Marumoto in Retie een liefdevolle oude dag. Alleen hoogst zelden wordt hier een diertje afgestaan voor adoptie. “U zoekt een cavia voor een kindje? Zoek vooral verder. Een cavia is geen speelgoed.” [naar artikel]
Pierre Kompany (71) wordt de eerste zwarte burgemeester van België. De eerste ook die hier acht jaar lang als sans-papier heeft verbleven. En dat... [naar artikel]
© 2016 - 2023. DeKrantenkoppen.be - Disclaimer. Privacy Policy.